Je hebt zoveel in je mars maar je laat het niet zien. Je gaat er niet helemaal voor. Waarom niet? Grote kans dat je bang bent voor afwijzing. Hoe ga je eigenlijk om met afwijzing? Hoe trotseer je afwijzing zodat je niet in de put blijft zitten? In deze podcast deel ik mijn persoonlijke verhaal over afwijzing en wat ik heb geleerd.
Je luistert naar de podcast van schop naar de top door Lotje Euser aflevering nummer 23
Welkom talentvolle ondernemers in deze podcast, ik ben Lotje Euser, ik ben business coach en ik coach ondernemende vrouwen op het gebied van sales en marketing.
Vandaag ga ik het hebben over een persoonlijk onderwerp, meestal deel ik over sales en marketing maar deze week pak ik het wat persoonlijker aan. Ik wil het hebben over een onderwerp wat mij gedurende een groot deel van mijn leven heeft beïnvloed zonder dat ik het wist. En waarvan ik weet dat een hoop dat jullie die nu luisteren hier ook door beïnvloed worden.
Als je weet dat je meer in je mars hebt, als je veel talenten hebt en als je voelt dat je nog niet je volle potentie benut dan is dit een aflevering waar je veel uit gaat halen.
Ik ken een hoop talentvolle vrouwen die zich toch nog ergens inhouden. Misschien herken je dit. Je gaat er niet voor de volle honderd procent voor. En je weet het, je voelt het. Ergens voelt het frustrerend en maakt het je onrustig. Dit is een van de belangrijkste redenen dat de coachingindustrie ook zo floreert en steeds meer mensen een coach inhuren om meer uit zichzelf te halen. Omdat ze weten dat ze nog veel meer kunnen dan ze nu doen en omdat stappen blijven zetten en zichzelf blijven ontwikkelen enorm belangrijk voor hen is.
Als je het gevoel hebt dat je ook tot meer in staat bent en dat je nog lang niet je volle potentie hebt benut is de vraag: waarom doe je het dan niet?
Talentvol zijn is één ding, maar talent betekent niets als je er niets mee doet. Kennis hebben is een ding, maar je hebt pas wat aan kennis als je er iets mee doet.
Dus je moet in de actie modus komen. En actie nemen zoals ik al in eerdere podcasts heb uitgelegd is eng.
Het is eng om een aanbod te doen aan je ideale potentiële klant.
Het is eng om je crush te vertellen wat je voor diegene voelt.
Het is eng om jezelf op video op te nemen.
Het is eng om jezelf kwetsbaar en open op te stellen.
Het is eng om je omgeving te vertellen dat je ontslag wilt nemen en voor je toekomstdroom wilt gaan.
Het is eng om te solliciteren op die ene hogere functie.
De grootste reden dat je er niet helemaal voor gaat heeft te maken met het oncomfortabele gevoel dat je de uitkomst niet kunt controleren. Je weet nog niet of het gaat lukken, dus we houden onszelf in deze zelfde situatie omdat we deze situatie kennen. We kennen de uitkomst van onze huidige situatie want we doen dit al jaren en daarom verlengen we deze situatie.
Ik wil je wat persoonlijks vertellen over mijn jeugd. Ik speel al viool vanaf mijn 6e jaar. Muziek was een van mijn grootste liefdes, en is nog steeds trouwens. Ik heb dit jaar weer pianolessen genomen.
En toen ik 14 jaar was besloot ik dat ik naar het conservatorium wilde gaan. Ik wist niet of ik het kon, maar ik besloot er wel helemaal voor te gaan.
Ik nam lessen op het conservatorium voor piano en viool en besloot dat dit mijn toekomstdroom was. Ik speelde orkesten om me met anderen, die ook dezelfde liefde voor muziek voelden, te omringen. Ik voelde me vastbesloten, ik vond het spannend maar ik wilde er voor gaan.
Mijn middelbare school is daarom ook iets anders gelopen dan voor anderen. Ik kreeg namelijk vrij van school om naar muzieklessen te gaan, ik hoefde nooit naar gymles (dat was trouwens wel fantastisch bij-effect, maar ik heb dus ook nooit echt goed balgevoel ontwikkeld, vraag me niet om een bal te gooien :P) nam muziektheorielessen zodat ik 100% voorbereid zou zijn op wat er komen ging.
Ik had een vriendin die op hoog niveau paard reed en daaraan had ik houvast, omdat zij ook dingen opofferde voor haar toekomstdroom. We snapten allebei waar we het voor deden.
Op mijn 17e, in het 6e jaar van mijn middelbare school ging ik auditie doen. Ik had er zo hard naar toe gewerkt – dit was wat ik wilde doen. Ik wilde ook niet nadenken over alternatieve keuzes, ik wilde in mijn hoofd geen plek maken voor het idee “Wat ga ik doen als het niet lukt…” Ik was zo vastberaden in mijn plan. Ik was niet echt een standaard muziektalent, ik moest er hard voor werken maar dit vond ik oké. Ik wilde er hard voor werken.
Toen de dag aanbrak van de auditie was ik enorm nerveus, ik had mezelf best een hoge druk opgelegd maar zo had ik het graag. Ik had zelfs beta blokkers gekregen van de huisarts omdat ik zo nerveus was, maar ik was bang dat deze impact hadden op hoe ik de muziek voelde, dus ik slikte ze niet. Ik omarmde de angst volledig en was er klaar voor om voor te spelen.
Als je ooit auditie ergens voor hebt gedaan dan weet je hoe kwetsbaar je je opstelt – je gooit je hele ziel en zaligheid in dat ene moment.
Des te groter was de klap voor mij toen ik na mijn auditie terugkreeg van het 3-delige jury panel: “Je bent niet slecht maar je bent gewoon niet goed genoeg.”
Mijn jarenlange droom viel echt in een moment in duigen. Wat een genadeklap. Het was een hele harde afwijzing voor me en het maakte mij enorm verdrietig. Ik had hele lieve ondersteunende ouders en vrienden die begrepen hoe zwaar het voor me was, maar toch is zo’n afwijzing iets wat je in je eentje moet verwerken.
Wat ik niet had ik kunnen voorzien, en ook niet wist op die dag was dat die afwijzing later in mijn leven nog een grotere rol zou gaan spelen. De pijn die ik voelde op dat moment van afwijzing wilde ik kostte wat het kost, nooit meer voelen.
Dus ik ging over-presteren. In mijn studie (zessen en zevens waren nooit genoeg, ik vond zulke cijfers heel teleurstellend) en in mijn werk (ik moest altijd de beste zijn en vaak was ik dat ook: ik verkocht toen ik bij de bank werkte het meeste in de beste tijd en ik sloot later meer deals dan anderen toen ik de IT inrolde). Ik wilde nooit meer afgewezen worden en besloot dit te vermijden door de lat sky high te leggen voor mezelf. Ik mocht geen fouten maken want fouten leiden tot afwijzing, en afwijzing is onwijs pijnlijk, maakt je kwetsbaar en moet je altijd vermijden. Dus ik wilde alles controleren en ging daardoor over-presteren.
Dat over-presteren resulteerde uiteindelijk in een burn-out. Een burn-out die zich al lang aan het manifesteren was voor ik er erg in had. Het is bizar want je hebt niet door hoe destructief je bezig bent tot je écht de bodem bereikt. Ik voelde al meer dan een jaar de energie niet van de successen die ik behaalde, de voldoening niet om dingen voor elkaar te krijgen want ik was altijd aan het uitreiken naar iets wat ik niet kon behalen: het vermijden van afwijzing. Je kan jezelf namelijk niet behoeden voor de momenten dat je wordt afgewezen of dat je geen fouten maakt. Het is onderdeel van het proces. Het is onderdeel van het mens zijn, onderdeel van onze menselijke ervaring.
Hier kwam ik pas achter toen ik therapie had en actief ging onderzoeken waar mijn patronen die hadden geresulteerd in die burn-out, vandaan kwamen. Ik had het me echt nooit gerealiseerd waar die bewijsdrang vandaan kwam, en dat het eigenlijk voort was gebracht door die ene pijnlijke afwijzing bij het conservatorium.
Ik ontdekte dat, ook al maak ik fouten, dat het niets te maken heeft met mijn eigenwaarde. Dat de afwijzing niets afdeed aan mijn eigenwaarde. Je eigenwaarde blijft altijd, wat je ook doet, 100% intact. Ik ben nog steeds goed genoeg, ook al werd me bij het conservatorium verteld dat ik niet voldeed. Maar ik voldoe wel, ik ben nog steeds goed genoeg. En mijn liefde voor muziek is er ook nog steeds, om dat te voelen… daar heb ik geen muziekopleiding voor nodig.
Net zoals dat jij geen huisje, boompje, beestje nodig hebt voor je 100% eigenwaarde. Je hebt ook de resultaten uit je business niet nodig om het waard te zijn. Je hoeft niets te bewijzen. Je hebt ook geen lover nodig om je goed te voelen over jezelf. Je bent het altijd waard.
Dit is dus ook het geval wanneer je wordt afgewezen voor je droombaan, of voor een aanbod dat je hebt gedaan, of door die ene crush die je leuk vond. Je bent het nog steeds 100% waard. Niets van dat heb je nodig. Niets kan ervoor zorgen dat je minder waard wordt. Ook niet de meest pijnlijke afwijzingen. En afwijzing zegt helemaal niets over je zelfwaarde, het laat je alleen een andere kant op gaan. Brengt verandering in de koers die je opgaat. Het belangrijkste is dat je durft te vertrouwen op je zelfwaarde, waar je ook heen wordt geleid.
Dus als je je momenteel hierin herkent en je ook bang bent voor afwijzing, dan zal ik je nog iets vertellen. Vaak is het niet zo dat we echt bang zijn voor de afwijzing zelf maar voor de emotie die we vermoeden te gaan voelen als we afgewezen worden. We willen vermijden wat we denken te gaan voelen als we afgewezen worden. Daarom vermijden we de kansen die ons worden gegeven om verder te groeien.
Maar weet je wat het is: je kunt de uitkomst nooit controleren, je weet niet of je afgewezen zult worden als je ergens voor gaat. Het enige wat belangrijk is, is dat je plezier hebt onderweg, ongeacht het resultaat. En dat je erop vertrouwt dat het je weer verder laat groeien als persoon zijnde.
Dus ook als je momenteel aan het daten bent, of als je je eigen business aan het opstarten bent – je weet niet of je succes zult hebben. Maar het is zo zonde om jezelf het mogelijke plezier te onthouden door van te voren al te falen. Door van te voren al bang te zijn voor het gevoel als je zou worden afgewezen. En daarom niet op te komen dagen, door er niet voor te gaan.
Het leven is 50-50, je hebt goede en slechte momenten – of je nu iets doet wat je leuk vindt of niet. Je kunt niet voorkomen dat je fouten gaat maken. Ik ga ook nog in mijn leven een hoop fouten maken, ik ga ook nog vaak afgewezen worden. Ik kan de uitkomst van de dingen die ik doe niet controleren, het enige wat ik wel kan controleren is hoe ik er mee om ga. Ik kan kiezen hoe ik met afwijzing wil omgaan.
Ik kan kiezen wat ik wil leren van de afwijzingen, wat ik wil leren van pijnlijke situaties. Zodat ik ze niet meer als bedreiging zie maar als een manier om weer verder door te groeien. Net zoals wat ik nu heb geleerd van die afwijzing op mijn 17e jaar. Wat ik heb geleerd van mijn burn-out.
Ik heb de emoties die erbij kwamen eindelijk omarmd, geaccepteerd en verwerkt. Doordat ik me gerealiseerd had dat ik het helemaal verschrikkelijk vond, echt heel rot vond kon ik het daarna loslaten. Juist omdat ik tegen mezelf kon zeggen: ik vind dit helemaal verschrikkelijk, teleurstellend. Ik heb zo hard gewerkt en het resultaat was zo teleurstellend en verdrietig dat ik daaraan kon toegeven waarna ik het kon loslaten.
Ik heb geleerd dat de angst voor afwijzing veel groter is dan de afwijzing zelf. In je hoofd maak je iets soms 100x erger dan het eigenlijk is. Het helpt als ik mezelf vertel: ik ben nog steeds oké, ik zit hier in mijn woonkamer op de bank, ik heb nog steeds een dak boven mijn hoofd, ik ben nog steeds gezond, ik ben nog steeds evenveel waard. Die afwijzingen brengen daar geen verandering in – dan voel ik een enorme rust en verdwijnt de angst.
Wat ik jou gun is dat je niet door zulke diepe dalen als een burn-out hoeft te gaan om nu al beter te worden, dat je niet jarenlang in shitty relaties hoeft te zitten voordat je besluit dat je beter verdient. Dat je niet jarenlang werk moet doen wat je helemaal ruk vindt voordat je besluit het roer om te gooien. Want de tijd gaat te snel voorbij om jezelf betere en leukere dingen te ontzeggen uit angst dat je afgewezen gaat worden.
Dus ga gewoon all in, ga je ongebruikte talenten inzetten, gooi het roer om! Schakel desnoods een coach in om je obstakels en je angst voor afwijzing te overwinnen – maar blijf niet hangen uit angst voor afwijzing. Het is nu eenmaal onvermijdelijk als mens zijnde, dus het belangrijkste is dat je dit accepteert en weet dat je, wat er ook gebeurt, helemaal oké bent.
Ik wil dat je nu al je eigenwaarde voelt en dat je weet dat, wat er ook gebeurt – hoe vaak je ook afgewezen zult worden – je nog steeds even veel waard bent.